به گزارش
شستون؛
هدف اولی که رئیس جمهور آمریکا برای تحقق آن تلاش می‌کند، اعمال فشار حداکثری علیه ایران است که منجر به دستیابی به توافق هسته‌ای جدید با ایران، به جای توافق فعلی شود، تا به این شکل، ترامپ نام خود را به عنوان امضا کننده یک توافق تاریخی جدید با ایران به ثبت رسانده و نام باراک اوباما را خط بزند.
هدف دوم ترامپ از نزدیکی‌های سیاسی ویژه در قبال جمهوری اسلامی ایران، تلاش برای قرار دادن منافع اقتصادی و تجاری آمریکا و سود‌های شرکت‌ها و صنعت آن، در نردبان اولویت‌های توافق آتی است؛ چرا که معتقد است طرف اصلی که می‌تواند ضامن بقای این توافق شود، ایالات متحده است.
هدف سوم، تحت فشار گذاشتن دولت‌های عربی منطقه برای دست یافتن به خواسته‌های آمریکا در دو زمینه سیاسی و اقتصادی است. در زمینه اقتصادی، دولت آمریکا تلاش می‌کند با اعمال سیاست ترساندن این دولت‌ها از ایران، اینگونه وانمود کند که توافق واشنگتن با تهران، به زیان دولت‌های عربی خواهد بود؛ از این رو، این دولت‌ها باید اموال نفتی بیشتری را به آمریکا تقدیم کنند و در سطح سیاسی نیز این دولت‌های عربی مجبور به همراهی با سیاست‌های منطقه‌ای واشنگتن می‌شوند؛ بویژه در مورد معامله قرن.
هدف چهارم رئیس جمهور آمریکا، جلوگیری از نفوذ تجاری و اقتصادی بیشتر چین در منطقه، از طریق افزایش تحریم‌ها علیه ایران و در ادامه، محدود کردن فعالیت‌های اقتصادی چین در تعامل با ایران است.
هدف پنجم از ادامه سیاست تروریسم اقتصادی علیه ایران، در دور کردن تهران از روسیه نمود می‌یابد؛ چرا که مسکو از ایران بعنوان برگ برنده‌ای در معادلات منطقه‌ای و بین المللی، چه در زمینه اقتصادی و چه در زمینه سیاسی، علیه نفوذ دشمن دیرینه خود، ایالات متحده، استفاده می‌کند.
کارشناسان معتقدند در صورتی که ترامپ بار دیگر در انتخابات ریاست جمهوری پیروز شده و قدرت را تصاحب کند، مقابله شدیدتر و سخت تری را علیه ایران آغاز می‌کند، اما با توجه به نزدیکی‌های سیاسی و ویژگی‌های شخصیتی و روانی ترامپ، به نظر می‌رسد تحقق این دیدگاه بعید است؛ به این دلیل که ترامپ ترجیح می‌دهد بعنوان یک شخصیت دموکرات که به حقوق بشر توجه داشته و خواستار صلح و استقرار است، شناخته شود، تا بتواند منافع شرکت‌های تجاری خود و فعالیت‌های اقتصادی آن‌ها را تضمین کند.
در سطح ایران، به نظر می‌رسد تهران مایل به ورود به مذاکره با ایالات متحده، در مرحله فعلی است؛ چرا که صرفنظر از فشار‌های هم پیمانان منطقه‌ای ترامپ و خواسته‌های آن‌ها و با وجود ظرفیت‌های مالی فراوانی که این کشور‌ها از آن برخوردارند، این امکان برای رئیس جمهور ایالات متحده فراهم است تا به توافق قویتر و مفیدتری با ایران دست یابد. به این ترتیب، در صورتی که تهران گام‌های مثبتی بردارد، امکان دست یافتن به نتایج بهتر، امری بعید نیست.
علاوه بر این، با توجه به اینکه پس از سفر روحانی به توکیو، نخست وزیر ژاپن تماسی تفلنی با رئیس جمهور آمریکا داشته و او را در جریان مذاکرات خود با همتای ایرانی اش قرار داد، می‌توان گفت این مذاکرات در روز‌های آینده ادامه خواهد داشت.
در مرحله حاضر، ژاپن بهترین میانجی برای شروع مذاکره بین ایران و ایالات متحده است؛ به این دلیل که دیگر واسطه‌ها نظیر پادشاهی عمان، دولت پاکستان یا رئیس جمهور فرانسه، قدرت لازم برای تاثیر گذاری بر ترامپ را نداشتند و مساله مهمتر آنکه آمریکا با هیچ یک از این طرفها، به اندازه ژاپن، منافع اقتصادی ندارد.
منبع: انتخاب
انتهای پیام/
