به گزارش
شستون؛ به نقل از
شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ اهمیت و ارزش سینما به عنوان «هنر هفتم» و ابزاری رسانه ای برای پیشبرد و تعالی فرهنگ یک مملکت، بر همگان مانند روشنای روز، آشکار و نمایان است؛ کشورهایی که به این امر مهم واقف اند، سعی می کنند با آماده کردن بستری برای توسعه زیرساختی سینما و به تبع آن رشد چرخه تولید و اکران، با برنامه ریزی به این هدف نائل آیند.
اما متاسفانه در کشور ما به دلایل فراوان سیاسی و اقتصادی، اهمیت به مسائل مهم و کلان فرهنگی هنری در خوشبینانه ترین حالت دچار غفلت هایی شده است که هنوز پس از گذران چهل و اندی سال از پیروزی انقلاب، در بحث سینما مشکلات فراوانی به چشم می آید که رفت و آمد دولت های متعدد سیاسی، دردی از این مشکلات فرهنگی دوا نکرده است.
یکی از همین مشکلات بزرگ سینمای کشور، موضوع عدم توسعه زیرساخت ها و نبود سالن های استاندارد و پردیس های سینمایی در سراسر کشور است که به نقل از خزاعی، رئیس سازمان سینمایی کشور، بیش از 70 درصد شهرهای کشور فاقد سالن استانداردی برای نمایش فیلم هستند.
ساخت پردیس های سینمایی
در کمتر از یک دهه گذشته پروژه ساخت پردیس های سینمایی به همت شهرداری و بخش خصوصی در تهران کلید خورد و اکنون بیشترین آمار مربوط به تماشای فیلم های سینمایی کشور مربوط به تهران و دقیق تر، همین پردیس های سینمایی اند.
یکی از رسالت های مهم سینما جنبه سرگرمی آن است و ساخت این پردیس های سینمایی باعث شده تا خانواده ای که برای گذران اوقات فراغت خود گزینه دیدن فیلم در پردیس های سینمایی را انتخاب می کند، با رضایت او همراه شود؛ چون علاوه بر تماشای فیلم، از سایر امکانات تفریحی، رستوران و مراکز خرید این پردیس ها هم استفاده خواهد کرد.
تمرکز ساخت این پردیس های سینمایی و مراکز تفریحی در تهران و پایتخت و عدم توجه ساخت چنین مراکز تفریحی در شهرستان ها، باعث بوجود آمدن چالش های فراوانی در موضوع فرهنگ و هنر خواهد شد و به عبارتی صحیح تر دوگانه فرهنگ و معیشت را کلید خواهد زد و اگر حاکمیت قصد رشد، پیشرفت و تعالی فرهنگ و هنر را در سر دارد، باید این بستر مهم را از شهرستان ها شروع کند؛ به طوری که با ساخت سالن های استاندارد سینما و تئاتر، پردیس های سینمایی، خانه های کتاب و مراکز ادبی هنری و حمایت و رونق دادن به آنها می تواند آرام آرام، دانه های این بذرپاشی فرهنگی را در سال های بعد مشاهده کند و صد البته که توجه به مشکلات زیرساختی باید همزمان با بالابردن کیفیت محتوایی آثار فرهنگی باشد که تقویت همزمان این دو بال درنهایت باعث پرواز خواهد شد.
پایتخت گریزی
چه لزومی دارد که مهمترین رویدادهای فرهنگی هنری کشور، باید در تهران برگزار شوند؟! آیا شهری مانند اصفهان توانایی برگزاری جشنواره هنرهای تجسمی فجر را ندارد؟ آیا شیراز نمی تواند میزبان شایسته ای برای جشنواره موسیقی فجر باشد؟ چرا نباید نمایشگاه بین المللی کتاب در شهری مانند یزد برگزار شود؟ و بسیاری چراهای دیگر که سال هاست مدیران فرهنگی کشور در باوری غلط، عادت کرده اند که همه رویدادهای مهم فرهنگی هنری کشور را در تهران برگزار کنند و همین خود باعث شده تا علاوه بر اینکه تهران به عنوان مرکز قدرت فرهنگی هنری کشور قلمداد شود، بیشترین بودجه و امکانات مالی نیز در همین جا پیاده و سرمایه گذاری شود.
پردیس های سینمایی نمونه کوچکی از تبعیض های فرهنگی پایتخت با سایر شهرها است؛ سالن های استاندارد تئاتر و نمایش، گالری های هنری، سالن هایی برای اجرای کنسرت و خوانندگانی که بهترین اجراهای خود را برای تهران رزرو می کنند، جلسات نقد ادبی آخرین کتابی که منتشر شده و همه این ها در کنار هم باعث می شود که تهران به عنوان مرکز و مرجعی متمرکز برای قدرت فرهنگی کشور به شمار آید و شهرستانی که باید همواره با نگاه حسرت زده و خواهش و تمنا به این رویدادها از دور بنگرد.
رواج الگوهای غلط فرهنگی
یکی از نتایج این تمرکز قدرت در پایتخت، رواج و سرازیر شدن برخی الگوهای غلط فرهنگی در شهرستان هاست؛ شهرستانی که تا حالا تجربه برگزاری کنسرت نداشته، حضور در گالری های نقاشی، مجسمه و آرت گالری ها را و فضای هنری برخورد با این ها راتجربه نکرده، ممکن است در جنس برگزاری این رویدادها دچار افراط و تفریط هایی شود که جامعه را دچار چالش های فرهنگی کند؛ و البته که باید به مانند هر ابزار فرهنگی، در ابتدای امر بستر ورود آن را آماده کنیم تا جامعه را به اسم تعالی و گسترش فرهنگ و هنر، دچار چالش نکنیم.
برای تحول در فرهنگ که سینما می تواند نمونه متعالی آن باشد، باید سازمان سینمایی برنامه عدالت محوری در این تحول را در دستور کار خود قرار دهد؛ محمد خزاعی، رئیس سازمان سینمایی در این باره می گوید:« در این دوره عطف به سیاست های کلان دولت سیزدهم رویکرد سازمان سینمایی مبتنی بر قانون گرایی، استانداردسازی و عدالت محوری است و همه تصمیم گیری ها بر مبنای عدالت فرهنگی و در راستای توزیع منافع در سطح کلان ملی طراحی می شوند و شهرستان ها در اولویت ما هستند. »
خزاعی با بیان اینکه تمام منابع مالی ما در تهران است، معتقد است: «متاسفانه ما از شهرستان ها غافل شده ایم درحالیکه عدالت فرهنگی این است که به شهرستان ها هم پرداخته شود. باید به فیلمسازان کوتاه و مستند در شهرستان ها توجه شود.باید از سالن سازی در شهرستان ها از فیلم های بومی در استان ها ، فرهنگ ها ، آیین ها، آداب و رسوم در استان ها و ... حمایت کرد زیرا استعدادهای بسیار خوبی در شهرستان ها داریم. برای من استعدادهای شهرستان ها بسیار حائز اهمیت هستند و توسعه عدالت فرهنگی در استان ها یکی از مهمترین برنامه های ما خواهد بود. »
انتهای پیام/
