هاشم کامکار عضو هیئت‌علمی دانشگاه تهران در یادداشتی به خبرنگار پایگاه خبری
شستون نوشت: از استاد بزرگ و مفسر نابغهٔ قرآن، علامه طباطبایی (ره)، نقل است که گاه در میانه درس، مکثی می‌کردند و زیر لب می‌گفتند: «آقایون، ما ابد در پیش داریم.» جمله‌ای ساده اما با عمقی لرزاننده. ابد، یعنی بی‌نهایت، و تمام ذخیره برای آن را باید در همین چند ده سال عمر کوتاه اندوخت.
فرض محال که محال نیست. تصور کنیم شب عاشوراست. لشکر عظیم یزید روبه‌روی خیمه‌ها صف کشیده‌اند و شمر با امان‌نامه‌ای در دست، مقابل حضرت عباس (ع) ایستاده. اگر آن لحظه، عباس (ع) برای چند صباح بیشتر زیستن، برای ترس از مرگ یا رفاه دنیا، امان‌نامه را می‌پذیرفت و امامش را رها می‌کرد، امروز نامش کنار یزید و شمر و خولی بود. شاید هم‌خانه‌ای مجلل از بیت‌المال، زندگی مرفه، سی چهل سال آسایش... اما در بدنامی، در آتش، تا ابد.
در مقابل، ببینیم اثر یک انتخاب درست را. شهید اسماعیل هنیه نقل کرده که در تشییع میلیونی حاج‌قاسم سلیمانی گفته بود: ای‌کاش چنین تشییعی نصیب من شود و دیدیم که شد. خدا آرزویش را اجابت کرد، هم به شهادت رسید و هم با جمعیتی میلیونی بدرقه شد. این تأثیر دنیایی‌اش. تأثیر ابدی‌اش؟ غرق‌شدن در رحمت الهی، همنشینی با اولیای خدا، در بهشت جاودان.
انتخاب با ماست. یک‌سو، سران ایپک، شمر، یزید، ترامپ، نتانیاهو، عمر سعد و شیوخ ستمگر. سوی دیگر، امام، حضرت ابوالفضل (ع)، حضرت علی‌اکبر (ع)، حاج‌قاسم، عماد مغنیه، و شهدای مقاومت.
الحمدلله که در جنگ اخیر فلسطین، چهره واقعی دشمنان آزادی و حقیقت برای جهانیان عیان شد. دیگر حقوق بشر و آزادی بیان، ابزار فریب نیستند؛ بلکه سلاحی برای سرکوب حقیقت شده‌اند. حالا مردم جهان می‌بینند که چگونه قاتلان، از نتانیاهو تا سیاست‌مداران غربی، در کنگره آمریکا تشویق می‌شوند درحالی‌که هزاران انسان بی‌گناه در غزه قربانی شده‌اند.
اما ما می‌دانیم، و وعده قرآن را باور داریم:
«هَلْ أَتَاکَ حَدِیثُ الْغَاشِیَةِ... أَلَیْسَ الصُّبْحُ بِقَرِیبٍ؟»
صبح نزدیک است. بیداری جهان آغاز شده و سقوط ستمگران محتوم است.
تا مرگ اهرمن به خدا هیچ مانده است،
با ما روانه شو، گذر از پیچ مانده است.
اکنون نوبت ماست. انتخاب با ماست. یا در صف باطل بایستیم، یا در کنار حق.
یا همراه با یزیدیان زمان باشیم، یا سربازان امام.
انتهای پیام/
